بسم الله النور
سلام آقای خوبم
آقای خوبم اجازه!
هر چیزی را تاریخ انقضائی است و فنائی.. مگر آنان که به سرچشمه بقاء متصل شده اند و شاید کمتر کسی باشد که فکر کند دوستی که سروکارش با دل و محبت است و دوستی های خیلی صمیمی که بدجوری به هم گره می خورند، یک روزی به خط پایان برسند! و منقضی شوند!
و چه دردناک است که این خط پایان یک دشمنی باشد سخت و شدید!
آنقدر که دلت نخواهد سر به تن رفیقت باشد!
این آیه را خوانده ای؟
آیه 67 سوره مبارکه زخرف را می گویم:
الْأَخِلَّاءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ.
می بینی!
همه با هم دشمن می شوند، دشمن!
دوست ها با هم دشمن می شوند! و چه تلخ!
روز دشمنی دوستان است! مگر...
مگر آنان که دلهایشان را با تقوا به هم گره زدند نه با طناب های پوسیده هوی و هوس!
و اما بعد...
تا حالا به قوت دوستی هایمان فکر کرده ایم؟
به تقدسی که عبارت دوست و دوستی برایمان دارد..
یا شاید هم تقدسی نداشته و دوستی فقط یک راهی بوده برای رسیدن به خواسته هایمان!
پ ن:
داشتم به این فکر می کردم چطور می توان امیدوار بود دوستی هایی که در دنیا -که متاع قلیل است و هزار پرده نیت های ما را پوشانده-، دوام نمی آورند در آخرت -به آن وسعت و بی پردگی- تبدیل به دشمنی نشوند!!!
حواسمان باشد دور نخوریم و دیگران را هم دور نزنیم که آخرش منجر به پیچیدن خودمان می شود!
آخر عالم صاحب دارد!
می دانی که؟؟!!!!
